Igor Strawiński urodził się 17 czerwca 1882 roku w Oranienbaumie, a zmarł 6 kwietnia 1971 roku w Nowym Jorku. To jeden z najwybitniejszych kompozytorów XX wieku. Jego ojciec był jednym z wiodących rosyjskich śpiewaków operowych. Jako dziewięciolatek Igor rozpoczął naukę gry na fortepianie i chociaż muzyczne zainteresowania dziecka cieszyły jego rodziców liczyli oni na to, że syn obierze inną drogę zawodową. Gdy ojciec zachorował na raka Stawiński, zgodnie z jego życzeniem, rozpoczął studia prawnicze, które jednak porzucił, by całkowicie poświęcić się muzyce. W 1904 roku zaczął pobierać prywatne lekcje kompozycji i orkiestracji u Mikołaja Rimskiego-Korsakowa. W 1909 roku poznał Sergiusza Diagilewa – impresaria zespołu Baletów Rosyjskich działającego w Paryżu. To on zaproponował Strawińskiemu napisanie baletów dla tego zespołu. W taki sposób powstały naznaczone idiomem muzyki rosyjskiej balety m.in.: Ognisty ptak, Pietruszka i szalenie nowatorskie ‒ Święto wiosny ‒ dzieło przełamujące rygor kreski taktowej. Skandal, który wybuchł na paryskiej premierze tego baletu szybko zamienił się w sukces. Rok później, po koncertowym wykonaniu dzieła w Paryżu, zachwycona publiczność „oszalała” na punkcie muzyki Strawińskiego, a Święto wiosny już na stałe zagościło w programach koncertowych.
Podczas I wojny światowej Strawiński, ze względu na chorobę żony, zamieszkał w Szwajcarii, gdzie zadebiutował jako dyrygent. Później wrócił do Francji i tam przebywał do wybuchu II wojny światowej. W 1924 roku zadebiutował jako pianista i odtąd prowadził ożywioną działalność koncertową. W latach międzywojennych tworzył w nurcie neoklasycznym (balet Pulcinella, opera-oratorium Król Edyp, Oktet na instrumenty dęte, Symfonia psalmów). W 1939 roku wyjechał z wykładami na Uniwersytet Harvarda, otrzymywał też liczne zamówienia. Ale w życiu osobistym przeżywał wielkie tragedie – w ciągu siedmiu miesięcy zmarły jego żona ‒ Katia,  córka ‒ Ludmiła i matka. Po wybuchu wojny zdecydował, że pozostanie na emigracji. Osiadł w Los Angeles. Wówczas „karty się odwróciły”. Strawiński odzyskał szczęście w życiu prywatnym (powtórnie się ożenił) i osiągnął też ogromny sukces zawodowy. W 1948 roku poznał Roberta Crafta, młodego dyrygenta, który wprowadził go w świat muzyki dodekafonicznej. Efektem fascynacji techniką Schönberga, Berga i Weberna były takie kompozycje jak balet Agon i biblijna alegoria Potop. W 1963 roku Strawiński po 48 latach odwiedził ojczyznę. Sześć lat później przeprowadził się do Nowego Jorku, gdzie zmarł na zawał serca. Został pochowany, zgodnie z życzeniem, na wyspie San Michele w Wenecji, niedaleko grobu Diagilewa.  

Ciekawostki:
Strawiński był kiepskim uczniem, rodzice często zatrudniali korepetytorów, by Igor mógł nadrobić szkolne zaległości. 
Premiera Święta wiosny okazała się jednym z największych skandali w historii muzyki. Szok wzbudziła zarówno „dzika” muzyka jak i odważna choreografia Niżyńskiego. Publiczność tupała i gwizdała tak głośno, że tancerze nie słyszeli muzyki. 
Lubił chodzić do kina, grać w chińczyka i scrabble. 
 

dr Aneta Derkowska