Camille Saint-Saëns urodził się 9 października 1835 roku w Paryżu, a zmarł 16 grudnia 1921 roku w Algierze. Ten francuski kompozytor, wirtuoz fortepianu i organów oraz dyrygent był pogrobowcem wychowywanym  przez matkę i ciotkę. Uznany za „cudowne dziecko”, już w wieku trzech lat uczył się gry na fortepianie pod kierunkiem ciotki. Jako siedmiolatek zaczął pobierać lekcje gry na fortepianie i organach u profesjonalnych nauczycieli. W wieku trzynastu lat rozpoczął studia w paryskim konserwatorium. W latach 1953-57 piastował stanowisko organisty w kościele św. Mederyka, a w latach 1858-77  w kościele św. Marii Magdaleny w Paryżu. Wówczas zawarł znajomości z najwybitniejszymi muzykami epoki m.in. Gioacchino Rossinim, Franzem Lisztem i Hectorem Berliozem. Później podjął również pracę w paryskiej szkole dla organistów. W czasie zamieszek podczas Komuny Paryskiej wyjechał do Wielkiej Brytanii. Po powrocie został współzałożycielem Société Nationale de Musique, towarzystwa, które zajmowało się kultywowaniem muzyki francuskiej i wydobyciem jej spod jarzma muzyki niemieckiej. Saint-Saëns cieszył się wielką sławą zarówno w ojczyźnie jak i za granicą. Odbył wiele podróży koncertowych m.in. do Anglii, Austrii, Niemiec i Rosji. Odwiedził także Afrykę oraz Amerykę Północną i Południową. W 1893 roku otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu w Cambridge. Zmarł w Algierze na atak serca. 
Jego twórczość obejmuje różne gatunki muzyczne: symfonie (5, w tym słynna III Symfonia c-moll „Organowa” op. 78), koncerty (fortepianowe, skrzypcowe, wiolonczelowe), emblematyczną fantazję Karnawał zwierząt, 13 oper (najsłynniejsza ‒ Samson i Dalila), kompozycje religijne (Requiem). 

Ciekawostki:
Był pierwszym kompozytorem muzyki filmowej do obrazu L’Assassinat du duc de Guise z 1908 roku.  
Sceptycznie odnosił się do awangardy muzycznej, zbojkotował Święto wiosny, a Strawińskiego uznał za szaleńca. 
Nazywano go „muzycznym gladiatorem”, gdyż uporczywie walczył o zachowanie idiomu muzyki francuskiej i oczyszczenie jej z wpływów niemieckich. 
Liszt określił go mianem „najlepszego organisty na świecie”. 
Jako jeden z pierwszych pianistów utrwalił muzykę na nagraniach fonograficznych. 
Jego „fantazja zoologiczna” ‒ Karnawał zwierząt oddaje nie tylko charakter poszczególnych zwierząt, kompozytor parodiuje w niej również różne style kompozytorskie m.in. Offenbacha i Rossiniego. W obawie o swoją reputację Camille zabronił wykonania całego cyklu, a do druku dopuścił jedynie Łabędzia.
 

dr Aneta Derkowska